Jan Ebink, de snackbarhouder en cafébaas uit Steenwijk, is bij Callantsoog door de reddingsbrigade uit de Noordzee gered.
„Ik ben een goede zwemmer. Ik ken het plezier, maar ook de gevaren van water. Ik ben iemand die waarschuwt en helpt. Kijk uit! Niet te dicht bij de pier, niet te ver de zee in, kijk uit voor stromingen. En toch, toch is het gisteren gebeurd”, schrijft Jan op zijn Facebookpagina.
Jan was in een mui terecht gekomen. „En dat was heftig. Ineens voelde ik de bodem niet meer en werd verder de zee in getrokken. Even later had ik weer grond onder mijn voeten. Maar niet voor lang. De stroming was te krachtig. ‘Geen paniek, rustig op mijn rug mee laten drijven’ dacht ik nog, maar de golven waren te hoog. Ik raakte buiten adem en kreeg meer moeite. Raar, maar ik bleef (gelukkig) kalm.”Ineens zag hij zijn dochter Berbel met een waveboard. „Gaat het?”, vroeg ze. „Ik zei rustig: ‘nee, het gaat niet’. „Steek je me nou de gek aan?”, vroeg ze.” „Ik zei: ‘nee Berbel, het gaat niet’.” Ze kwam naar hem toe en gaf me het board. „Rustig begonnen we naar de kant te gaan en daar waren ze! De reddingsbrigade van Callantsoog. De redders pakten ons beet en in een mum van tijd waren we op de kant. Ik was buiten adem en doodmoe. Ze waren bezorgd en vroegen van alles. Na een paar minuten ging het weer enigszins en gingen we terug naar onze plek.”
„Ik had ze die dag al eerder in actie gezien. Wat een passie, wat een snelheid en wat een kennis. Chapeau! De reden waarom ik dit verhaal plaats, is dat ik wil waarschuwen voor de zee. Hou vooral de kinderen in de gaten, maar zeker ook de (iets) ouderen. De zee is mooi, prachtig, maar ook sterk en meedogenloos. Kijk uit!”, waarschuwt Jan.
(bron: Steenwijker Courant)
„Ik ben een goede zwemmer. Ik ken het plezier, maar ook de gevaren van water. Ik ben iemand die waarschuwt en helpt. Kijk uit! Niet te dicht bij de pier, niet te ver de zee in, kijk uit voor stromingen. En toch, toch is het gisteren gebeurd”, schrijft Jan op zijn Facebookpagina.
Jan was in een mui terecht gekomen. „En dat was heftig. Ineens voelde ik de bodem niet meer en werd verder de zee in getrokken. Even later had ik weer grond onder mijn voeten. Maar niet voor lang. De stroming was te krachtig. ‘Geen paniek, rustig op mijn rug mee laten drijven’ dacht ik nog, maar de golven waren te hoog. Ik raakte buiten adem en kreeg meer moeite. Raar, maar ik bleef (gelukkig) kalm.”Ineens zag hij zijn dochter Berbel met een waveboard. „Gaat het?”, vroeg ze. „Ik zei rustig: ‘nee, het gaat niet’. „Steek je me nou de gek aan?”, vroeg ze.” „Ik zei: ‘nee Berbel, het gaat niet’.” Ze kwam naar hem toe en gaf me het board. „Rustig begonnen we naar de kant te gaan en daar waren ze! De reddingsbrigade van Callantsoog. De redders pakten ons beet en in een mum van tijd waren we op de kant. Ik was buiten adem en doodmoe. Ze waren bezorgd en vroegen van alles. Na een paar minuten ging het weer enigszins en gingen we terug naar onze plek.”
„Ik had ze die dag al eerder in actie gezien. Wat een passie, wat een snelheid en wat een kennis. Chapeau! De reden waarom ik dit verhaal plaats, is dat ik wil waarschuwen voor de zee. Hou vooral de kinderen in de gaten, maar zeker ook de (iets) ouderen. De zee is mooi, prachtig, maar ook sterk en meedogenloos. Kijk uit!”, waarschuwt Jan.
(bron: Steenwijker Courant)
